Устози комил Шавкат Раҳмон ибораси билан айтганда, «қаттиқ имон шоири» Асқар Маҳкам адабиётимизга инсон ботинидаги чиркин иллатларни аёвсиз фош қилувчи шоир сифатида кириб келди. Бир шеърида: «Одамзод айбининг маддоҳи, Асқар!» деб ўзини ўзи бежиз калака қилмайди.

Асқар Маҳкам ўз асарларида Инсонни бор мураккаблиги билан тасвирлайди. Юзаки тавсиф этиш унинг руҳиятига ётдир. Бошқача қилиб айтганда, у «Инсонни нафрат билан севади, инкор билан эътироф этади, оғу билан даволашга, алам билан шодлантиришга интилади». (С.Н. Иброҳим). «Туғёнли тафаккурининг ҳосиласи бўлган, ҳеч қачон ўртамиёна фикрлар, ташбеҳлар ва тасвирлар билан қониқмаган» (А. Зуҳур) унинг шеърияти имону инсоф, донишмандлик ва хокисорлик тимсолига ўхшайди.

Ваҳдат орифларнинг чинакам Ватанидир. Барча мавжудот Оллоҳда акс этгани каби Оллоҳ ҳам барча мавжудотда акс этади. Ягона ҳақиқий Борлиқ - Оллоҳ, қолган нарсалар - Унинг нури, шуъласи. Асқар Маҳкам: «Ҳаққа томон юринглар!.. Ҳаққа боқинг-лар!.. Ҳаққа интилинглар!.. Ҳақни соғининглар!.. Ҳақни топинглар!.. Биз шунда топишамиз!» деганда «икки кўздан таралган бир нурдай» (Ж. Румий) ягона Борлиқдаги бирлик - ваҳдатни назарга тутгани бежиз эмас...