Саид Аҳмад
Саид Аҳмад – насрнафис ва драматург, ўзбек адабиётида кичик наср – ҳикоя устаси сифатида танилган. Унинг кўплаб юқори бадиий маҳорат ила ёзилган новелла ва ҳажвий ҳикоялари миллий адабиётимиз ривожига салмоқли ҳисса қўшди. Мислсиз хизматлари учун Саид Аҳмад “Буюк хизматлари учун” ва “Дўстлик” орденлари ҳамда “Ўзбекистон қаҳрамони”, “Ўзбекистон халқ ёзувчиси”, “Ўзбекистонда хизмат кўрсатган санъат арбоби” шарафли унвонларига сазовор бўлган.
Саид Аҳмад 1920 йил Тошкентда ишчилар оиласида туғилган. У меҳнат фаолиятини барвақт бошлаган. 30-йил бошларидаёқ ёш журналист ва ижодкор сифатида қишлоқ хўжалиги коллективлашувида ва аҳолининг саводсизлигига барҳам беришда фаол иштирок этган. Катта халқ қурилишларида мухбир бўлиб ишлаган.
30-йил бошлари, 40-йил охирларида “Қизил Ўзбекистон” газетасининг саҳифаларида, “Муштум” ва “Шарқ юлдузи” журналларида ўзининг очерк ва ҳикояларини чоп этади, радиода ҳам фаол ишлайди.
30-йил охирларидан Саид Аҳмад бадиий наср жанрида самарали ижод қилади, унинг биринчи ҳикоялар тўплами “Тортиқ” 1940 йил нашр этилган. “Жимжитлик” романида турғунлик даври иллатлари фош этилади. 40-йиллар унинг “Эр юрак” (1942), “Фарғона ҳикоялари” (1948), “Муҳаббат” (1949) каби тўпламлари нашр этилган.
50-йиллар боши, 60-йиллар охирида Саид Аҳмаднинг ижоди янада юқорироқ бадиий даражага кўтарилади. У ўнлаб лирик ва ҳажвий ҳикоялар яратиб, ўзбек адабиётининг ҳикоя жанри ривожида муайян ўринга эга бўлган. Бу йиллар Саид Аҳмад ижодида янги мавзу алоҳида эътиборга лойиқ – бу Марказий Фарғонанинг бўз ерларини ўзлаштирувчилар ҳаётининг акс этиш мавзусидир. Бу ҳикоялар “Чўл бургути”, “Чўл шамоллари” ва “Тунлар ва чўллар” каби тўпламлардан жой олган бўлиб, бизнинг кўпмиллатли адабиётимиздаги “қишлоқ насри”нинг ўзига хос тимсоллари ҳисобланади.
Саид Аҳмаднинг рафиқаси – Саида Зуннунова. 2013 йил 10 июнь куни Тошкент шаҳридаги Ўзбекистон Миллий боғида Саид Аҳмад ҳамда Саида Зуннуноваларнинг ҳайкаллари ўрнатилган.
Поделиться с друзьями в соцсетях