Самимиятга ва рамзларга бой илк шеърлари биланоқ адабий жамоатчилик эътиборини тортган шоира Хуршида (Ваҳобжон қизи) нинг «Сиғмагай жисмим жаҳонга», «Алдамчи тонглар», «Изҳор», «Тажалли» каби шеърий тўпламлари китобхонларга етиб борган.

Нозиктаъб шоиранинг ушбу сайланма китобига киритилган туркум шеърлари ва достонида инсон руҳиятининг ўта нозик, кўз илғамас, ақлан идроки мураккаб олис манзиллари бадиий чизгиларда акс этади.

Ҳаётнинг пасту баландликлари, синов ва машаққатларини сабр-матонат билан енгиш, меҳнатсеварлик ва бағрикенглик, саховат ва кечиримлик каби фазилатлар инсонни албатта нурафшонликка етказишини, дунёни тутиб тургувчи куч эзгулик эканлигини, салбий хислатлар ортида эса чигал қисмат юз кўрсатишини шоира ўз шеърларида таъкидлайди. Хуршиданинг ижодида Шарқ мумтоз шеъриятига хос бадиий санъатларнинг замонавий шеъриятдаги образлилик ва ғоявий етуклик билан уйғунлашувини кузатиш мумкин. Вақт силсиласи ҳукмидан ҳоли умуминсоний — азалий ва абадий мавзуларнинг устуворлиги эса шоира шеърларининг моҳиятини ташкил этади.

Ўйлаймизки, Хуршиданинг қалб гавҳари — «Самойинур» дилларга мунавварлик бағишлайди, ёш авлодлар қалбида чин инсоний туйғулар шаклланишига хизмат қилади.